داشتن زندگی پرماجرا و پرخطر که شاید نتیجه شخصیت جسور و خطرپذیر و اعتقاد قلبی و راسخش به انقلاب و رهبری آن بود. شهید حاج احد محرمی علافی مانند میلیونها نفر دیگر، پای در راه جانفشانی برای انقلاب اسلامی گذاشته بود و در عین حال جایگاه اجتماعی و تربیتی خاص خود را داشت. حاج احد علافی صریح و بی‌پرده حرف می‌زد، بی‌آنکه گذشت زمان او را در گفتارش اهل ملاحظه کرده باشد. همه‌چیز را بی‌کم و کاست تعریف می‌کرد و مانند بعضی‌ها معتقد نبود که بیان همه‌چیز در مورد دفاع مقدس به ارزش‌های آن لطمه می‌زند. حافظه بسیار خوبی داشت، او جزییات همه حوادثی که در مدت طولانی انقلاب و جنگ برایش رخ داده بود به خاطر می‌آورد و این گاه موجب شگفتی بود…

شهیدی که در بیست‌ودوم اردیبهشت ۱۳۸۲ در اثر جراحات سنگین دفاع مقدس بر پیکرش به شهادت رسید.

برشی از متن کتاب اخراجی ها :

درخواستم را به آسانی نپذیرفت. وقتی هم پذیرفت، بیشتر از دو نوار یک ساعته پای ضبط‌صوت کوچکم ننشست. برای پرشدن نوار سوم، چهار سال صبر کردم. عصرهای گرم تابستان۱۳۷۶ با نوارهای خالی زنگ در خانه‌اش را می‌زدم. اغلب خودش عصا به بغل به پیشوازم می‌آمد… ضبط را روشن می‌کردم و تا دوباره آن را خاموش کنم، بارها از ته دل خندیده بودم و بارها اشک‌هایم را پاک کرده بودم.